G³ówn¹ ide¹ parkour jest pokonywanie przeszkód stoj¹cych na drodze w jak najefektywniejszy i jak najprostszy sposób przy wykorzystaniu swojego cia³a i jego mo¿liwoœci, oraz tego wszystkiego, co nas otacza, obojêtnie czy jest to aglomeracja, czy te¿ ³ono natury, jak np. las, góry. W "filozofii" parkour zawiera siê równie¿ d¹¿enie do doskonalenia w³asnej osoby i wzmacniania siebie zarówno fizycznie jak i psychicznie. Osoba uprawiaj¹ca parkour to traceur.

Nazwa "parkour" to neologizm stworzony w 1998 roku przez przyjaciela Davida Belle'a - Huberta KoundĂŠ[1]. Pochodzi od francuskiego sÂłowa "parcours" – trasa, droga, przebieg. To z kolei wywodzi siĂŞ z ÂłaciĂąskiego "percursus"[2].

Za twĂłrcĂŞ parkour uznaje siĂŞ Davida Belle'a.




Rozprzestrzenianie siĂŞ parkour na Âświecie




Film Luca Bessona "Yamakasi - wspó³czeœni samurajowie" by³ swoistym zapalnikiem w rozprzestrzenianiu siê parkour po œwiecie. Bardzo du¿y wp³yw na boom zwi¹zany z PK mia³a Anglia. Powsta³y tam dwa dokumenty: "Jump London" i zaraz po nim "Jump Britain", które mia³y przedstawiaÌ parkour. PopularnoœÌ parkour wywo³a³a w miêdzynarodowej spo³ecznoœci spory, oskar¿enia o komercjê i o ogólne zatracenie g³ównych wartoœci, które niesie ze sob¹ filozofia parkour.




Co nie naleÂży do parkour?




Parkour to nie pojedyncze techniki (nie uÂżywa siĂŞ formy "tricki"!), ani nieprzemyÂślany i nietrenowany bieg czy ucieczka. Do PK nie nale¿¹ rĂłwnieÂż (choĂŚ bardzo czĂŞsto sÂą do niego przypisywane) rozmaite tricki freerunowe czy akrobatyczne, takie jak salta,oraz mnĂłstwo innych ruchĂłw zupeÂłnie bezuÂżytecznych przy wÂłaÂściwym, efektywnym przemieszczaniu siĂŞ. W tym miejscu zarysowuje siĂŞ ró¿nica miĂŞdzy (czĂŞsto pozornÂą) efektownoÂściÂą (freerun), a efektywnoÂściÂą (parkour). W parkour nie ma miejsca na brawurĂŞ i szaleĂąstwa. KaÂżdy ruch musi byĂŚ przemyÂślany i mieĂŚ jakikolwiek cel inny niÂż popis. 

ÂźrĂłdÂło wikipedia